Andrzej Siemiński

Malarz urodzony w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, którego twórczość związana jest z Kazimierzem, ale też z Nowym Jorkiem, gdzie mieszkał i tworzył w latach 1988-1991.

Jest artystą istotnym dla kazimierskiej kolonii artystycznej zrzeszonej w Europejskiej Federacji Kolonii Artystycznych. Malarstwo Siemińskiego zajmuje dziś miejsce obok wielu elementów kultury wizualnej Kazimierza – wizerunków miasta pędzla Vogla, Gersona, Pankiewicza, Ślewińskiego, Pruszkowskiego, Michalaka, Cybisa, Stażewskiego i innych. Siemiński (1944-2015) ukończył Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (studia 1972-1977), broniąc dyplom w pracowni prof. Stefana Gierowskiego. Jest autorem prac pejzażowych, religijnych, pasch. Stworzył Drogę Krzyżową, prezentowaną w Kazimierskim Kościele Farnym. Wystawiał na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Był współzałożycielem Kazimierskiej Konfraterni Sztuki.  Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Nadwiślańskiego w Kazimierzu Dolnym. Dokumentacją prac artysty, sporządzoną pod patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, dysponuje Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, dokumentująca sztukę polską po 1945 r. oraz Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk.

Malarstwo Siemińskiego obejmuje malarstwo pejzażowe i mistyczne, ale dalekie jest od tradycyjnego XIX-wiecznego pejzażu (choć i takie prace zdarzały się w jego twórczości), a bliższe malarstwu gestu i ekspresjonizmowi, choć styl artysty jest w rzeczywistości niepowtarzalny. Andrzej Siemiński to miniaturzysta, pełen poczucia humoru geniusz detalu, czyniący ze sztafażu punkt ciężkości krajobrazu. Drobne postacie w architekturze miasta są samotne i zamyślone, choć równie często Autor chwyta gestem ich niefrasobliwy ruch i radość, podskoki, taniec, machające psie ogony – zaznaczane prosto punkty-znaki. Autor prac o tematyce mistycznej i religijnej pokazuje duchową stronę przyziemności, gdzie każda postać, złapana w duchowym „międzyczasie”, ma na obrazie swoją przestrzeń. Codzienność otoczona jest nimbem, a Jezus Chrystus siedzi zmęczony w pokoju przy oknie na twardym, drewnianym krześle.